SR&BC Bluesfestival #4 festival Stekene (19-05-2018) reporter & photo credits: Marcel info organisation: SR&BC Stekene info bands: Hamilton Loomis Band (US) - The Juke Joints (NL) - Ed & The Gators (B) - The Blue Clay (B/NL) - Fifties Fever (B) © Rootsville 2018

4de Editie reeds van dit sympathieke festival in het centrum van Stekene. Een mooi programma en daarenboven nog gratis op de koop toe. Geen excuses dus om er niet naartoe te gaan, zeker niet als je er maar een goeie 15 km voor moet rijden. Wijlen weg dus…

Dit jaar geen piepklein tentje, weggestoken achter de Stekense kerk, maar een heus festival terrein met sheltertent en alles erop en eraan. Groter terrein en ook grotere namen op de affiche, wat een verandering! Jammer genoeg wad het weer niet echt van de partij, droog wel maar zeer koud. We lieten het niet aan ons hart komen en konden ons verwarmen meet een bakje troost. Het koude weer maakte echter dat er niet veel volk was bij het eerste optreden van de dag.

Er wordt als eens wat fifties rock en een goede portie rockabilly geprogrammeerd daar in Stekene en we zijn dan ook gewoon om zo’n band op de affiche te zien verschijnen. Het was ook dit jaar niet anders en de Zottegemse band Fifties Fever mocht het festival aftrappen. Deze band neemt je mee naar de tijd waarin de mannen galant waren, de vrouwen onweerstaanbaar en de muziek onovertroffen! Ze staan garant voor swingen en jiven op onvervalste rock 'n roll, twist, swing en een portie surf! Hell yeah baby!!

Muziek van Wanda Jackson, Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Chuck Berry, Fats Domino en vele andere legendes passeren de revue. Een treffer om te openen en er een goede sfeer in te brengen. De band bestaat uit Stef aan de double bass, Jochen op gitaar en de rest zijn allemaal dames, yep, u leest het goed. Nele aan de drums, Hilde op sax , vocals en toetsen. Niet direct een samenstelling waar men zich aan verwacht. We kregen wel wat we konden verwachten, een portie fun met de nodige standards als ‘Let’s Have A Party’, ‘Summertime Blues’, ‘Hound Dog’, ‘Folsom Prison Blues’ het geheel overgoten met hun eigen sausje van bewerkingen. Leuk was ook de in het Engels bewerkte versie van Will Tura’s ‘Airhostess’ en het showgehalte van frontvrouw Hilde. Kortom een aangename opener. Ondertussen was er stilaan wat meer volk komen opdagen, net op tijd zou ik zeggen.

De tweede band is zowat de huisband van de club en met de Blue Clay heb je wel altijd een voltreffer. Ze spelen akoestische blues folk en americana en onderscheiden zich door een flinke dosis energie. Naast eigen werk, met zowaar 3 albums achter hun naam, speelt de band oude blues en hillbillynummers met invloeden uit bluegrass-, tex-mex- en zydeco muziek. Kortom de portie “feel good music” dat zowat elke festival nodig heeft. De band die bestaat uit: ‘Little Boy’ Wouter Verhelst( zang/gitaar/mandoline), Repete van Merode (zang/contrabas) ,Geert De Block aan de drums en geregeld komt ook de zoetgevooisde stem van Ilse Van Dooren aka Nightingale, de band vervoegen. Ik was ook blij om vast ste stellen dat Johnny Roscoe (harmonica en zang) terug van de partij was naar zware gezondheidsproblemen en laat ons vooral ook “boogieman” Jan Van Den Berghe aan de toetsenniet vergeten.

Het publiek had de weg naar het podium gevonden en het was er aangenaam gevuld. Zoals gewoonlijk kregen we een zeer energieke set voorgeschoteld te beginnen in sneltrein vaart met ‘Future Train’, ‘Worried Man Blues’ een prachtige versie van ‘St James Infirmary’ om kippenvel van te krijgen. Wed konden vaststellen dat Johnny niks van zijn skills had laten liggen want hij blies op zijn harp alsof het een lieve lust was. Tussendoor konden we genieten van de mooie stem van Nightingale in ‘Funeral Wreath’, een mens kreeg het nog wat kouder.Na ‘Rock This House’, ‘Shake Em On Down’ en een op speed gespeelde versie van ‘Down Here Below’ mocht de band verdiend gaan rusten. Weer eens het betere werk afgeleverd zou ik zeggen.

De derde band op de mooie affiche zijn niemand minder dan de laatste winnaars van de Belgian Blues Challenge, Ed & The Gators. Het is een allround bluesband om U tegen te zeggen! Bij een optreden, nemen ze je zowaar mee doorheen de geschiedenis van de blues. Naast een aantal covers die in een eigen jasje gegoten werden, brengen zij ook heel wat eigen nummers. Ze variëren van rauwe Chicago blues over swingende West-Coast naar funky New-Orleans stuff , af en toe afgewisseld met een stevige Texaanse shuffle of wat ouderwetse country blues … You name it, they play it. Het moet wel gezegd worden dat wij hier te maken hebben met vier ras-muzikanten die hun strepen reeds geruime tijd verdienden in verschillende top bands. Zo hebben we Ed Desmul (Vocals, Harmonica), Arne Demets (gitaar), Stefan Boret (Bas) en Johan Guidee (Drums). Ik was wel benieuwd naar de performance van deze boys.

Na de “huisband” was het volk wat weggetrokken van het podium maar Ed liet het niet aan zijn hart komen en lmet een “Schol Stekene” stake hij onmiddellijk van wal met ‘The Loop’. Bij The Gators, kan je moeilijk omheen Arne Demets. Zijn gitaarspel is overduidelijk van een superieure kwaliteit zonder de rest van de bandleden te willen overtreffen. Perfecte getimede en uitgevoerde solo’s, kortom jsut what it needs to be. Ed mengt redelijk wat genres door elkaar en dat maakt de set aantrekkelijk en begint het niet te vervelen. ‘Cry For You’, ‘Help the Poor’ dan naar New Orleans met ‘Congo Square’, ‘So Long Baby Goodbye’, niet vies van een boogie met de ‘T-bone Boogie’. Mooi uitgebalanceerde set van onze vier prijsbeesten dat werd afgesloten met de feestmuziek van ‘Jambalaya’ en ‘Automatic”.

Stilaan kwamen de kleppers in zicht, te beginnen met de Juke Joints, “The Masters Of Rock Rollin Blues”. Altijd goed voor dikke ambiance en 35 jaar ervaring achter hun naam. Veel commentaar moeten we hier niet aan kwijt eigenlijk feitelijk…

Net de cd “35 jaar Juke Joints Live” uit en vorige jaar ook zo’n geweldige schijf ‘Crossroadss & Unplugged’. De band bestaat nog steeds uit dezelfde geweldige muzikanten: Peter Kempe aan de drums, Michel “Boogie Mike” Staat op gitaar, Derk Korpershoek aan de bas en Sonnyboy Van Den Broeck op harp en trekzak. We stonden dus klaar voor een feestelijk optreden. Wij niet alleen blijkbaar want het dansvloertje voor het podium stond vol. De mensen kregen waqarvoor ze gekomen waren, namelijk een stevige bluesparty. Alle registers werden opengetrokken, de trekzak en de mandoline bovengehaald en er werd duchtig gefeest. Het recept van de Juke Joints is op 35 jaar nauwelijks verandert maar daar maalt niemand om.

Ze waren gekomen om te feesten en dat werd dan ook duchtig gedaan op de tonene van ‘Born In Chicago’, ‘Back Stabbing Woman’, ‘Giving Up’ met een stevig stukje trekzak van Sonnyboy, ‘Addictyed To The Blues’, ‘Let It Roll’, het onvermijdelijke ‘Going To My Hometown’ en om het feestje compleet te maken een stevige ‘Mojo Hands’, waarbij de band , de fans uitnodigde om met hen plaats te nemen op het podium. Toppie en zoals gezegd oude vossen verleren hun streken niet en het simpele concept van de Juke Joints blijft nog steeds werken. Oh yeah !!

Als afsluiter van hun 4de editie hadden de mannen van Stekene wel een klepper in huis gehaald, met niemand minder dan Hamilton Loomis. Ik had de man zo’n 9 jaar terug een optreden weten geven om “U” tegen te zeggen op het King Biscuit Festival in Helena, Arkansas en was dus benieuwd naar zijn prestatie hier in Stekene. Loomis is geboren in Galveston, Texas en speelt voor het Blind Pig-label. Loomis leerde al vrij jong gitaar te spelen , maar ook drums en mondharmonica. Na een ontmoeting met Bo Diddley is hij echt vertrokken en weet zijn speelstijl te verfijnen met de hulp van andere Texas grootheden als Johnny Copeland, Gatemouth Brown of Albert Collins, die wel iets zien in die jonge gast. Zijn band wordt soms omschreven als een “zijn band omschreven als een “blues-rock-funk-groove-soul band”. Zijn laatste plaat dateert van 2017 is zowat een mix tussen Funk en Bluesrock. Hamilton wordt bijgestaan door Armando Aussenac aan de drums, Mike Meade op de bas en Fabian Hernandeze op sax en toetsen.

Ik zou zeggen, jammer dat er door de koude minder volk was, want in mijn ogen: ”Veni, Vidi, Vici”. Een optreden met alle nodige ingrediënten waaronder en vooral de warme sax van Fabian Hernandeze tilde deze gig naar een hoog niveau. Puristen zullen opmerken dat dit niet echt onder de noemer blues valt. Indeed, dat kan goed zijn, veel soul, maar dat is te danken aan de warme stem van Loomis zelf en ook een twinkje funk, dankzij de slapping bass van Mike Meade, maar voor de rest is het allemaal muggenzifterij want ik heb van het optreden genoten.

Loomis liet ons kennis maken met zijn nieuwer werk als zijnde ‘Sugar Baby’, ‘Looking Into A Dream’ of ‘If I Wouls I Have’. We kregen ook het wondermooie ‘Eternally’ voorgeschoteld en een ode aan zijn idool Prince met een eigen bewerking van ‘I Will Die For You’. Niks dan lof van mijnentwege aan deze performance van Hamilton Loomis. Voltreffer voor de mensen van Steken, ik heb genoten.

Mooie editie op een prachtige locatie, jammer van het weer maar dat kan je niet bestellen. Pluim op de hoed van de sympathieke organisatie, om te zeggen dat ze mij daar volgend jaar wel terug zullen zien.

Marcel